jueves, julio 27, 2006


Ma che cos’è questo lampo di felicità che mi da forza, vita?
Vi domando scusa dolcissime creature non avevo capito, non sapevo. Com’è giusto accettarvi, amarvi.
E come è semplice, Luisa.
Mi sento come liberato tutto mi sembra buono, tutto ha un senso, tutto è vero.
Ah come vorrei sapermi spiegare. Ma non so dire.
Ecco tutto ritorna come era prima, tutto è di nuovo confuso. Ma questa confusione sono io. Io come sono non come vorrei essere. E non mi fa più paura dire la verità quella che non ho ancora trovato. Solo così mi sento vivo e posso guardare i tuoi occhi fedeli senza vergogna.
È un festa la vita viviamola insieme.
Non so dirti altro Luisa ne a te ne agli altri.
Accettami così se puoi. È l’unico modo per tentare di trovarci.

Monólogo final de Guido Anselmi (Marcello Mastroianni) en "Otto e mezzo" de Federico Fellini.

¿Hay por ahí alguna alma caritativa que quiera traducirlo al castellano?

Encontrado en el blog MateoVitolo.com

28-7-2006: Gràcies a la Júlia per aquesta traducció al català:


Què és aquest llamp de felicitat que em dona força, vida? Us demano perdó, dolcíssimes criatures. No ho havia entès, no ho sabia. Com n’és de just acceptar-vos, estimar-vos. I com n’és de simple, Luisa. Em sento com alliberat, tot em sembla bé, tot té un sentit, tot és veritat. Ah, com voldria saber-me explicar. Però no ho se dir. I ara tot torna a ser com era abans, tot és de nou confús. Però aquesta confusió soc jo. Jo tal com sóc, no com voldria ser. I no em fa més por dir la veritat, aquella que encara no he trobat. Nomes així em sento viu i puc mirar als teus ulls fidels sense vergonya. És una festa la vida, visquem-la junts. No sé dir-te res mes Luisa, ni a tu ni als altres. Accepta’m així si pots. Es la única manera per intentar retrobar-nos.

30-7-2006: Gracias a Silvana por la traducción al castellano.

¿Pero qué es este relámpago de o esta súbita felicidad que me da fuerza, vida? Os pido disculpas, dulcísimas criaturas, no sabía cuán acertado es aceptaros, amaros. Y cuán simple es,Luisa. Me siento como liberado, todo me parece bueno, todo tiene un sentido, todo es verdadero. Ah, cómo quisiera saber explicarme, pero no se cómo decirlo. "Ecco" todo vuelve a ser como lo era antes, todo vuelve a ser confuso.Pero esta confusión, soy yo. Yo, como soy, no como me gustaría ser. Y no me da miedo decir la verdad, aquella que no he encontrado todavía. Solo así me siento vivo y puedo mirar tus ojos fieles sin vergüenza. Es una fiesta la vida, vivámosla juntos. No se qué más decir, Luisa, ni a tí, ni a los demás. Acéptame así, si puedes. Es el único modo de intentar encontrarnos.

2 comentarios:

Oscar dijo...

Gracias Sil!

Oscar dijo...

No me había fijado en el error ortográfico que mencionas. En cualquier caso, no seré yo- el que mas faltas hace de este lado de la blogosfera- quién haga leña del árbol caído. :)